Stop met oordelen

Waarom moet ik daar mee stoppen? Dat bepaal ik zelf wel.

Je moet niks, zelfs stoppen met oordelen niet. En stoppen met oordelen is leuk als idee hoor, daar niet van. Alleen nog maar gedachten hebben die je wilt hebben, heerlijk toch? Helaas pindakaas, gaat niet gebeuren.
Wie kent het voorbeeld van de roze olifant niet? Stoppen met bepaalde gedachten te hebben/ze proberen op te lossen door te denken? Klinkt leuk, werkt niet.

Ik ken ze zelf ook maar al te goed. De ene keer ben ik gedachten aan het ontkrachten door juist het tegenovergestelde te willen denken, of het proberen los te laten, tot dat ik mezelf veroordeel omdat ik überhaupt zulke gedachten heb. Een leuke is ook het willen snappen van de gedachten: misschien is de gedachte namelijk wel waar. Neem een van mijn stokpaardjes: “ik ben nog (lang) niet waar ik moet zijn”.

Waarom is het nou zo moeilijk om jezelf te veranderen? Ik geef je drie redenen.

1) Gedachten zijn pas echt lastig als ze getriggerd worden.
Op de bank op zondagmiddag is dat oordeel over jezelf niet zo sterk. Maar als het in een sociale situatie getriggerd wordt, dan voelt het echt. Zó echt dat je er bijna niet meer van bewust bent dat je een keuze hebt hoe je er mee kan omgaan. En de emotie die het oproept, versterkt dat geloof dat het echt waar is.
In mijn voorbeeld: als er door een situatie de gedachte opkomt dat ik nog een ‘broekie’ ben, voelt het als dé waarheid. En als er daarna schaamte komt opzetten, voelt het nóg echter.

2) Gedachten kunnen zich goed verhullen. Ze komen niet direct tot je, maar je ziet ze als reflectie bij anderen. In mijn voorbeeld: de succesvolle (slimme, populaire) klasgenoot vind ik niks, iemand die zweverig, een collega die zijn grenzen goed weet te hanteren vind ik niet benaderbaar.

3) Patronen doorbreken is lastig. Als je gewend bent om op een bepaalde manier met iets om te gaan, blijf je dat doen. Dat patroon is geheel terecht want het heeft tot nu toe perfect gewerkt. Het heeft je immers gebracht waar je nu bent. Alleen begint dat ‘perfect’ de laatste tijd toch een beetje te schuren…
In mijn voorbeeld: als ik mezelf veroordeel ga ik maar snel wat anders doen (op m’n mobiel bv.).

Goed, het is lastig. Maar wat moet je dan wel? Ik weet het niet. Je moet niks. Het is jouw proces.

Wat je zou kunnen doen is beginnen met een keuze te maken. Is dit voor jou echt een ding? Wil je er echt iets aan veranderen? Ben jij er klaar voor om te veranderen, ook al ontdek je in het proces nieuwe dingen over jezelf (dingen die op dit moment je nog niet weet/waar je op dit moment tegen op ziet)?

Daarna kan je bewust ruimte geven aan de gedachte als die zich aandient. Het oordeel mag er zijn. Wat er dan kan gebeuren, is dat er een bepaalde last wegvalt, waardoor je meer ruimte voelt.
In mijn voorbeeld: het oordeel over mijzelf mag er zijn, ik heet het welkom. En daarmee mag ik er – met al m’n gebreken – ook zijn.

Tot slot, weet dat het al zwaar genoeg is. Dus hoe meer luchtigheid je er in kan brengen, hoe lichter het wordt. Minder oordelen – en persoonlijke ontwikkeling – is niet in een dag klaar en is een natuurlijk onderdeel van het leven. Het hoeft niet aan te voelen als een klus, laat staan een kwelling.
Het is niet het doel om het niet meer te laten gebeuren, maar het doel is om er op een relaxte manier mee om te gaan. “O, grappig, daar komt die gedachte weer op”, en “Mijn bewust wording gaat precies zo snel als het voor mij hoort te gaan”.

Wat zijn jouw manieren om er mee om te gaan? Deel ze gerust.

Als ik toch bezig ben; stoppen met oordelen? Alles leuk en aardig hoor, maar is ‘stop met oordelen’ niet een oordeel op zichzelf?